දෙයියන්ගේ ලෙඩ (තෙවැනි දිග හැරුම)

දෙයියන්ගේ ලෙඩ පළමු සහ දෙවැනි කොටස් කියවන්න ‍ඕනේ අය මේ අතුරු මංපෙත් දිගේ ගිහින් කියවලා එන්න . . .

දෙසවන් අදහන්න බැරි ව අනුරාධ නයෝමි දිහා බැලුවා. ඇගේ දෑසෙන් ගලාගෙන යන කඳුළු නිසා රිදුම් දෙන හදවතක් එක්ක ඔහු ආපසු ඈ දිහාට හැරුණා. 'උඹ කරන්නේ වැරැද්දක්, අනුරාධ. උඹට වචනෙකින්වත් වැරැද්දක් නොකරන ඉමාලිට ඇයි උඹ ද්‍රෝහි වෙන්නෙ?' නයෝමිගේ ඉකිබිඳුම පරයමින් ඔහුගේ හිත කෑ ගැහුවා.

"නයෝමි," ඔහුගේ ස්වරය මෘදු යි. ශාන්ත යි. "මම කවදාවත් ඔයා ව දාල ගියේ නැහැ. ඔය යි මාව තනි කරලා දාල අරෝෂ් ළඟට ගියේ. ඒක අමතක ද ඔයාට?"

ඇගෙන් පිළිතුරක් බලාපොරොත්තු නොවුණ ඔහු කඩා හැලෙන මහ වැසි නොතකා ම එළියට බැස්සා. නුගේගොඩ නගරය අඳුරු යි. නමුත් තැනින් තැන දැල්වුණ විදුලි පහන් නිසා ඒ අඳුර මැකී ගියා. නමුත් ඔහුගේ හිත වසා ගත්ත අඳුර මකන්න ඒ විදුලි පහන්වලට හැකියාවක් තිබුණේ නැහැ.

නොකඩවා ම ඇද වැටෙන වැහි බිඳු ඔහුගේ කඳුළින් වැසුණ දෙනෙත් පැහැදිලි කළා. ඒත් හදවතක නැගෙන ගින්නක් නිවන්න මහ වැස්සකට පුළුවන් ද?

වැස්සේ තෙමි තෙමී ඇවිත් අනුරාධ සරසවි පොත් මැදුර ඉදිරිපිට නතර කරලා තිබුණ වාහනයට නැග්ගා. ඔහුගේ නිල් පැහැ කමිසය ඇඟට ම ඇලිලා. කෙස් කළඹෙන් බේරුණු දිය වාහනය තුළ එක්රැස් වුණා. නමුත් ඒ කිසිවක් ගැන තැකීමක් නොකළ අනුරාධ තදින් ම රිදුම් දෙන හිස සුක්කානම මත තියා ගත්තේ සහනයක් බලාපොරොත්තුවෙන් වුණත් නයෝමි ඔහුගේ දෑස් ඉදිරියේ සිත්තම් වුණේ ඔහුගේ වේදනාව වැඩි කරමින්.    

සිව් වසරකට කලින් ඔහු ව හැර ගිය ඇය නිසා විරහවෙන් කැකෑරෙන හදවතක් එක්ක ඔහු තනි ව දුක් වින්දා. දින ගණනාවක් හඬා වැටුණා. අන්තිමේ දී හැම දෙයක් ම අමතක කරලා අලුතින් ජීවිතයක් පටන් ගත්තේ අම්මගේ, නංගිගේ සහ යහළු යෙහෙළියන්ගේ සිත්වලට සැනසීමක් ගෙන දෙමින්. නමුත් ආයෙමත් ඒ කුරිරු අතීත මතකයන් අරගෙන ඔහුගේ හදවත වේදනාවෙන් දවාලන්න නයෝමි ඇවිත් හිටියා. කළ යුතු දේ පිළිබඳ ව ඔහු තීරණයක් ගත යුතු ව තිබුණා. නිවැරදි තීරණයක්.    

යාබද අසුන මත තිබුණ බ්‍රිස්ටල් බෝඩ් රෝල දිහා බලන ගමන් ජංගම දුරකථනය සුරතට ගත්ත අනුරාධ ඉමාලිට ඇමතුමක් ගත්තා. ඔහුට ඕනේ වුණේ ඉමාලිට මේ හැම දෙයක් ම කියලා හිත නිදහස් කර ගන්න. යෝජිත විවාහයක් වුණත් දැන් ඔහුගේ බිරිඳ ඇය යි. මේ දේවල් දැන ගන්න ඇයට අයිතියක් තියෙනවා.

"අනූ, ඔයා පරිස්සමින් ගෙදර ගියා නේද? මම ඉක්මනට එන්නං." ඉමාලිගේ ආදරණීය කටහඬ ඔහුගේ හිතේ තිබුණ සැලසුමට තිතක් තිබ්බා. 'එක අතකට මේ වගේ පොඩි දෙයක් නිසා ඉමාලිගේ හිතට දුකක් දෙන්නේ ඇයි?'

"ඔයා තාම කැම්පස් එකේ ද?"

"ඔව්. තව ටිකකින් මට එන්න පුළුවන්. මම ඉක්මනට එන්නං. ඔයාට බඩගිනි ද?"

"නැහැ. ඔයා බස් එකේ එන්න එපා. දැන් රෑ වෙලානේ. මම එන්නං ඔයා ව ගන්න."

"ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?"

"නුගේගොඩ."

"ඔයා ගෙදර යන්න, අනූ. ආයෙමත් මෙහේ එන එක අපරාදේ. මම බස් එකේ එන්නං. ඔයා ගෙදර ගිහින් ‍මහන්සි යන්න වොෂ් එකක් දා ගන්න."

"මට බෑ තනියම ගෙදර යන්න. මම එන්නං ඔයා ව ගන්න."

"මේ මොකද මේ?" ඉමාලි ඇහුවේ සිනහව අතරින්. ඇගේ ඒ සොඳුරු සිනා හඬ ඔහුගේ හිතට සතුට සමග මුසු වෙච්ච සැනසීමක් අරගෙන ආවා.

"මම එනකං ඉන්න, ඉමාලි."

ඇයට පිළිතුරක් දෙන්න ඉඩ නොතියා ඇමතුම විසන්ධි කරපු අනුරාධ කොළඹ සරසවි බිම කරා රිය පදවා ගෙන ගියේ මනසින් ඇගේ සිනා හඬට සවන් දෙමින්.

සරසවි පිවිසුම් දොරටුව අබියස ආවරණයක් යටට වෙලා සිසු සිසුවියන් පිරිසක් එක්ක කතා කරමින් හිටපු ඉමාලි ව දැක්ක අනුරාධගේ මුහුණේ මතු වුණේ මදහසක්. 'මට සමාවෙන්න, ඉමාලි. මම කවදාවත් ඔයාට දුකක් දෙන්නේ නෑ. ඔයා නිසා යි අද මම ජීවත් වෙලා ඉන්නේ.'

අනුරාධගේ මෝටර් රථය දැක්ක ම ඇය සිසු සිසුවියන්ට සමු දීලා පොද වැස්සෙ ම දුවගෙන ඇවිත් ඉදිරිපස අසුනට ගොඩ වුණේ ඔවුන්ගේ විහිළු තහළු මැද.

"මොකද්ද අනේ ඔයාට වුණේ?" ඇඟට ඇලුණු කමිසයකුත් ඇඳගෙන සීතලේ වෙව්ලමින් හිටපු අනුරාධ දිහා බලන ගමන් ඇය පුදුමයෙන් ඇහුවා.

"පොඩි වැස්සකට අහු වුණා."

"මට ඒත් හිතුනා පොඩි වැස්සක් වෙන්න ඇති කියලා," ඉමාලි ඇනුම්පදයක් කිව්වේ ඔසරි පොටින් ඔහුගේ හිස පිහදමමින්. ඒ ආදරණීය බව ආයෙමත් ඔහුගේ හිත වරදකරුවෙක් කළා.

"මොකටද වැස්සේ තෙමෙන්න ගියේ?"

"කවුද හිතලා තෙමුණේ? මම සරසවියට ගිහින් එනකොට වැස්සක් කඩා වැටුණා."

"වැස්ස පායනකං ඉන්න තිබුණානේ. කෝ මට අරගෙන ආපු පොත?"

"ඔයා පොතක් ගේන්න කිව්වේ නැහැනේ."

"ඒ වුණාට වෙනදට . . ."

"අද හොඳ‍ පොත් තිබුණේ නැහැ, ඉමාලි."

අනුරාධගේ පිළිතුර ඔවුන් දෙදෙනා අතර ඇති කළේ දැඩි නිහඬතාවයක්. කල්පයක් වගේ දැනුණ මිනිත්තු කිහිපයකට පස්සේ ජංගම දුරකථනයේ හඬ ඒ නිහඬ බව බිඳ දැම්මේ අනුරාධගේ සිත නොසන්සුන් කරමින්. නාඳුනන දුරකථන අංකයක්. අඩවන් ව තිබුණ ඉමාලිගේ දෙනෙත් විවර වුණා.

"හෙලෝ," දුරකථනය තුළින් මාලින්ගේ කටහඬ ගලාගෙන ආවා. ඔහුගේ කටහඬ ‍රළු යි. අකාරුණික යි. ඒත් ඒ හඬ අනුරාධගේ සසල සිත නිසල කළා.

"මාලින්, උඹ මොකද මේ වෙලාවේ? කාගෙද මේ නම්බර් එක?"

"එකෙන් උඹට වැඩක් නැහැ. උඹ අද හවස මැක්ඩොනල්ඩ්ස් ආපු වෙලාවේ මට මේක කියන්න තිබුණේ. ඒත් උඹලගේ කතාවට බාධා කරන්න ඕනේ වුණේ නැහැ." මාලින්ගේ වදනින් අනුරාධගේ සිත තිගැස්සුණා. "උඹ ආයෙමත් මෝඩයෙක් වගේ හැසිරෙන්නේ උඹට ලැජ්ජා නැද්ද? එක දවසින් අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ විඳපු දුක උඹට අමතක වුණා ද? මම දන්නේ නෑ අරකි උඹට මොනවා කිව්ව ද කියලා. හැබැයි, උඹ ඉමාලිට වැරැද්දක් කරොත් . . ." ඇමතුම විසන්ධි වුණා.

"මාලින්ට මොකක් හරි කරදරයක් ද?" ඉමාලි බියපත් ව ඇහුවේ අනුරාධගේ සුදුමැලි වෙච්ච මුහුණ දිහා බලන ගමන්.

"නැහැ."

"එහෙම නං ඇයි? ඔයාගේ මූණත් සුදුමැලි වෙලා."

"මගේ ඔළුව රිදෙනවා. වැස්සට තෙමිච්ච නිසා වෙන්න ඇති, ඉමාලි."

ආදරය අතරට එන නිහඬ බව දරුණු වේදනාවක්. කටුක යි. පෙර ඇති නොවූ වෙනසක්. ඒ නිසා ඉමාලිගේ සිත නොසන්සුන්. තැති ගත් මුවැත්තියකගේ වගේ.

ගෙදර ඇවිත් තෙත ඇඳුම් මාරු කර ගත්ත අනුරාධ ඇ‍ඳේ හාන්සි වෙලා දෙනෙත් පියා ගත්තා. සිදු වුණ දේ ඔහුට සිහිනයක්. 'මාලින් කොහොම ද මේ හැම දෙ‍යක් ම දැක්කෙ?'

මුළුතැන්ගෙට වෙලා රෑ කෑම වේල ප්‍රතික්ෂේප කරපු අනුරාධට උණුසුම් කිරි වීදුරුවක් හදන ගමන් හවස සිදු වෙච්ච දේවල් ගැන ඉමාලි කල්පනා කළා. පහුගිය දෑ අවුරුද්ද පුරා ඇය දැනගෙන නොහිටි අලුත් අනුරාධ කෙනෙක්. කවදාවත් නැතු ව අද ඔහු නිහඬ යි. ගුප්ත යි. 'මාලින් ව මුණ ගැහිලා මේ ගැන අහනවා ද?'

ඉමාලි අරගෙන ආපු කීරි වීදුරුවත් එක්ක පැන්ඩෝල් දෙකක් බීපු අනුරාධ පොරෝනය ඇතුළේ ගුලි වුණේ හිස පුපුරා යන තරමේ වේදනාවක් සමග. ඉමාලිගේ ඇඟිලි තුඩු කෙස් කළඹ අතරින් දිව යනකොට ඔහුට දැනුණේ කියාගන්න බැරි තරම් සුවයක්.

එකවර ම ඉමාලි නිදන කාමරයෙන් පිටතට දුවගෙන ගියේ සැනසිලිදායක හැඟීම් සමුදායක් එක්ක ඔහු අඩ නින්දේ පසු වෙද්දී. මද වෙලාවකින් ඇය ආපසු ඇවිත් ඔහුගේ පසෙකින් අසුන් ගත්තේ ඇඳ ළඟ තිබුණ පුංචි මේසේ මත ඔහුගේ ජංගම දුරකථනය තබන ගමන්.

"මාව දාල කොහෙද ගියේ?" අනුරාධගේ කටහඬ නිදිබර යි.

"ඔයාගේ ෆෝන් එක රින්ග් වුණා. ඒක සාලේ මේසේ උඩ දාල ඇවිත් ඔයා."

"වෙන්න ඇති. මට ඇහුණේ නෑ රින්ග් වෙනවා."

"ඔයාගේ යාළුවෙක් කතා කරේ. මම කිව්වා ඔයාට ඔළුවේ කැක්කුමක් හැදිලා නිදි කියලා. හෙට උදේට කතා කරන්නං කිව්වා."

"මාලින් ද?"

"නැහැ. මම හිතන්නේ ඔෆිස් එකේ ගර්ල් කෙනෙක් වෙන්න ඕනේ. නම කිව්වේ නයෝමි කියලා," ඉමාලි කිව්වේ සැහැල්ලුවෙන්.

෴  මතු සම්බන්ධ යි ෴