දෙයියන්ගේ ලෙඩ (දෙවැනි දිග හැරුම)

දෙයියන්ගේ ලෙඩ (පළමු දිග හැරුම) බලන්න යන්න මග සලකුණු මෙන්න . . .

විසල් කර ගත් දෙනෙතින් මිනිත්තු කිහිපයක් ඔහු දෙස බලාගෙන හිටිය ඇය අන්තිමේ දී කතා කළේ නෑසෙන තරම් පහත් හඬින්. "මට සමාවෙන්න, අනුරාධ."

ඒ කටහඬ ඔහුගේ සිතුවිලි අතරමං කළා. සිව් වසරකට පෙර ඔහු ව හැර ගිය දවසේ ඇගේ දෙතොල් අතරින් නැගී ආ ස්වරය කොතරම් රළු ද? 

"අරෝෂ් මට ආදරෙයි. මම එයා ළඟට යනවා."

"එතකොට මම ඔයාට ආදරේ නැද්ද, නයෝමි?"

"ආදරේ විතරක් තිබිලා මදි ජීවත් වෙන්න. ඔයා නංගිගේ යුතුකම් ඉෂ්ට කරනකං මට ගෙදරට නාකි වෙන්න ද කියන්නෙ?"

"නංගි ගැන බැලුවා කියලා මම කවදාවත් ඔයාට අඩුවක් කරේ නැහැ. ඒක හිතේ තියාගෙන කතා කරන්න, නයෝමි." අනුරාධගේ කටහඬට කෝපය මුසු වුණා.

"ඒ කොහොම වුණත් ඔයාගේ අම්මා මට කැමති වෙන්නේ නැහැ. අනික ආගම්වලින් වුණත් අපි ගැළපෙන්නේ නැහැනේ. ඒ නිසා මට යන්න දෙන්න."

"කවදාවත් නැතු ව ඔයාට අද ඒකත් ප්‍රශ්නයක් වුණා ද?"

"ඔයාගේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්න මට බැහැ. අපේ අම්ම යි තාත්ත යි වුණත් අරෝෂ්ට කැමති යි ඔයාට වඩා. අපි හොඳින් වෙන්වෙමු. එතකොට කාටවත් ප්‍රශ්නයක් නැහැ."

"නයෝමි, මගේ යකා අවුස්සන්න එපා."

"මම දන්නවා මට ඔයාගෙන් සමාව ඉල්ලන්න අයිතියක් නැති බව," නයෝමි සුසුමක් හෙළමින් කිව්වේ ඔහු ව පියවි ලොවට කැඳවමින්. "ඒත් ඔයා මට සමාව දෙනවා නං ඒක මගේ හිතට සැනසීමක්."

"මෙතන මේ දේවල් කතා කරන්න බැහැනේ, නයෝමි. අපි කොහෙට හරි ගිහින් නිදහසේ මේ ගැන කතා කරමු," අනුරාධ කිව්වා. තමන්ගෙන් වෙන් වෙලා ගිය නයෝමිගේ ජීවිතය ගත වුණ හැටි දැන ගන්න ඔහුගේ හිතේ කාලයක් තිස්සේ දැඩි ආසාවක් තිබුණා.

ඉමාලි වෙනුවෙන් මිලට ගත්ත බ්‍රිස්ටල් බෝඩ් රෝල වාහනේ ඉදිරිපස අසුනේ තැන්පත් කරපු අනුරාධ, නයෝමි එක්ක මැක්ඩොනල්ඩ්ස් අවන්හල වෙත ඇවිදගෙන ගියේ නිහඬ ව.

නයෝමිගෙන් අහන්න දහසක් ප්‍රශ්න ඔහුගේ හිතේ උපන්නත්  මුලින් ම අහන්න ඕනේ මොකද්ද කියන එක ගැන අදහසක් ඔහුට තිබුණේ නැහැ. වරින් වර ඔහුගේ දෑස් නයෝමි වෙත යොමු වුණේ ඔහුටත් නොදැනී ම. ඇගේ රූමත් මුහුණේ කිසිදු හැඟීමක් මතු නොවුණත් අඩ අඳුරේ ඇගේ දෑස් දිලිසුණේ කඳුළු නිසා ද?

"මොනව ද බොන්නෙ?" අනුරාධ ඇහුවේ අතීතය අමතක කරපු විලසින්.

"මට අයිස් කොෆී එකක් හොඳයි." වදන් ගැළපිල්ල එදාට වඩා තරමක් වෙනස් වුණත් ඇගෙන් ලැබුණේ සුපුරුදු උත්තරය ම යි.

කෝපි කෝප්ප දෙකක් අරගෙන ආපු අනුරාධ ඉන් එකක් නයෝමි දෙසට තල්ලු කළේ ඇයට මුහුණලා අසුන් ගන්න ගමන්. ඇගේ ළමැදේ උණුසුමට තුරුලු වුණ කිරිකැටියා සුව නින්දක.

"පුතාට දැන් වයස කීය ද?"

"තාම මාස අට යි."

දරුවා ගැන කතා කරද්දී නයෝමිගේ මුහුණේ සිහින් සිනා රැල්ලක් මතු වුණේ ඇගේ ජීවිතේ ඉතිරි වෙලා තියෙන එක ම සතුට ඔහු බව කියන්න වගේ.

ආයෙමත් වතාවක් අනුරාධගේ හිත නොසන්සුන් කරවන දිගු නිහැඬියාවක්.

"ඔයා කොහෙද වැඩ කරන්නෙ?"

"මම ජොබ් එකක් කරන්නේ නෑ, අනුරාධ. මට ඩිග්‍රි එක ක’ම්ප්ලීට් කරන්න බැරි වුණා. සෙකන්ඩ් ඉයර් එකේ දී කැම්පස් නතර කරලා අරෝෂ් ව මැරි කරානේ.”

නයෝමිගේ පිළිතුරෙන් අනුරාධගේ මුහුණේ මතු වුණේ පුදුමයක්. 'මොන ප්‍රශ්න තිබුණත් මම කවද හරි ජ'නලිස්ට් කෙනෙක් වෙනවා' කියපු කෙල්ලට මෙහෙම වුණේ ඇයි?

"අපි හිතන විදියට හැම දෙයක් ම වෙන්නේ නැහැනේ," අනුරාධගේ හිත කියෙව්වා වගේ නයෝමි කිව්වා. "අරෝෂ් කැමති වුණේ නෑ මම ජොබ් එකක් කරනවට."

"හ්ම්ම්ම්. "

"ඔයා ෆයිනල් ඉයර් එකේ දී බැච් ටොප් වුණා කියලා ආරංචි යි."

"කවුද කිව්වේ?"

"අමන්දා!"

නයෝමි ව සහ අනුරාධ ව ආදරයෙන් එක් කරපු ඒ වගේ ම අරෝෂ්ගේ සල්ලි නිසා නයෝමි ව ඔහුගෙන් ඈත් කරපු ඇගේ හොඳම යෙහෙළිය, අමන්දා.

"අමන්දා දැන් මොකද කරන්නෙ?"

"එයා වත්තල ස්කූල් එකක ටීච් කරනවා."

"ආ! හරි."

අනුරාධගෙන් ලැබුණ නොසැලකිලිමත් ප්‍රතිචාර නිසා අධෛර්යයට පත් වුණ නයෝමි කතාව නතර කළා. ඔහුට කතා කරන්න අවැසි දේ ගැන ඇය දැනගෙන හිටියා. ඒ වගේ ම වෙච්ච හැම දෙයක් ම ඔහුට කියලා හිත නිදහස් කර ගන්න ඇය හිටියේ ආසාවෙන්. 'ඒත් අවුරුදු ගණනාවක අතීතයක් පැය කිහිපයකින් කියලා ඉවර කරන්නේ කොහොම ද?'

"දවසක් මට බෑන්ක් එකේ දී මාලින් ව මීට් වුණා. ඔයා මැරි කරා කියලා මට කිව්වේ එයා," අනුරාධගේ වෙදැඟිල්ලේ රැඳුණු හදවතක හැඩැති රතු කැටයක් ඔබ්බවපු මගුල් මුදුව දිහාට නෙත් යොමු කරමින් නයෝමි කිව්වා.

"ඔව්. දැන් අවුරුද්දකට ළඟ යි," අනුරාධ පිළිතුරු දුන්නේ හිතට වද දෙන වරදකාරී හැඟීමකුත් එක්ක.

"ලව් මැරේජ් එකක් ද? නැත්තං ප්‍රපෝසල් ද?"

හැඩරුවින් හුඟක් වෙනස් වෙලා හිටියත් ඉස්සර හිටපු දඟකාර නයෝමිගේ නිමක් නැති කුතුහලය නැති වෙලා ගිහින් නැති බව සිහි වෙනකොට ඔහුගේ මුහුණට නැගුණේ සිනාවක්.

ඒ අතරේ රන්වන් මල් මෝස්තරයක් ගෙත්තම් වූ කොළ පැහැ ඔසරියකින් සැරසිලා අනුරාධගේ අතට බුලත් හෙප්පුවක් දෙන ගමන් ඉමාලි ලැජ්ජාවෙන් ඔහුත් එක්ක හිනා වෙලා බිම බලා ගත්තා.

"ලව් මැරේජ් එකක්."

ඒ උත්තරේ නිසා නයෝමිගේ මුහුණ අඳුරු වෙනවා දැක්ක ම අනුරාධගේ හිතට සතුටක් දැනුණා.

"ඔයා දිගට ම කොළඹ ඉන්නව ද?"

"නැහැ. ටික කාලයක් මෙහේ ඉඳලා නුවර යනවා. ඉමාලි කැමති නෑ කොළඹ ඉන්න. එයා පේරාදෙණියට මාරුවක් හදා ගත්ත ම අපි යන්න කියලා හිතාගෙන ඉන්නේ."

"ආ! ඒක හොඳයි. අම්මලත් ඉන්නවනේ."

"ඔව්. ඉමාලිගේ අම්මලත් නුවර ඉන්නේ. ඒ නිසා ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නෑ. අනික අපේ අම්මා කැමති යි ඉමාලි ගෙදර එනවට. නංගිත් බැඳලා ගිය නිසා පාළුවටවත් ගෙදර කවුරුත් නැහැනේ."

අනුරාධගේ මුවින් ඉමාලිගේ නම කියවෙන හැම වාරයක ම නයෝමිගේ හිතට දැනුණේ ඊර්ෂ්‍යාව සමග මුසු වුණ පසුතැවීමක්. තමන්ට අහිමි වුණ ආදරය ගැන දැඩි ලෝබකමක්. ඒත් ගෙවිලා ගිය අතීතය වෙනස් කරන්න දැන් පරක්කු වැඩි යි.

ඉමාලි ගැන කියලා නයෝමි ව රිදවන කොට අනුරාධට දැනුණේ අමුතු සැනසීමක්. ඇගේ වේදනාවෙන් වසර ගණනක් ඔහුගේ හදවතේ නැගුණ ගින්න ටිකෙන් ටික නිවිලා ගියා.

"මම ඔයාට කරපු දේ නිසා මම අද හුඟක් විඳවනවා, අනුරාධ. ඒත් මම නිසා ඔයාගේ ජීවිතේ විනාස වුණේ නැති එක ගැන මට සතුටු යි." නයෝමිගේ කටහඬ බර වෙලා තිබුණේ අඬන්න ළං වෙලා වගේ.

මොහොතකින් ඒ මනරම් දෑසින් නිදහස් වුණ කඳුළු බිඳු දෙකක් ඇගේ කොපුල් දිගේ ගලාගෙන ගිහින් මේසෙට වැටුණා.

ඒ කඳුළු බිඳු ආයෙමත් වතාවක් ඔහුගේ හද තුළ ගිනි ඇවිලුවත් පුටුවෙන් නැගිටින ගමන් ඔහු කතා කළේ දැඩි හඬකින්. "මම දැන් යන්න ඕනේ. ඉමාලි  මග බලාගෙන ඇති මම එනකං."

'මට සමාවෙන්න, නයෝමි. අපේ හැම හීනයක් ම අමතක කරලා අරෝෂ් ළඟට ගිය ඔයා වෙනුවෙන් දැන් මට කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෑ. මම බැඳපු මනුස්සයෙක්.' හිතට ආපු හැඟීම ඔහු වචනෙට නැගුවේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔහු ඇය දෙස නොබලා ම පිටවීමේ දොරටුව දෙසට පිය නැගුවා.

"අනුරාධ," ඇයට පිටුපාලා යන්න තැත් කළ ඔහු ඒ බිඳුණු කටහඬ ඉදිරියේ නිරායාසයෙන් ම නතර වුණා. "මාව දාල යන්න එපා, අනුරාධ."

෴  මතු සම්බන්ධ යි ෴