මල් කුමාරයා (පළමු දිග හැරුම)

මේ අලුත් වැඩේ ගැන දන්නේ නැති උදවිය මේ පාර දිගේ ගිහින් හැඳින්වීම බලලා ආවොත් හොඳයි! නැත්තං එහෙම තේරුනේ නෑ කියලා පස්සේ කියන්න බැහැ ඔන්න . . .

“මම ඇත්තට ම කැමති යි මල් කුමාරයෙක් ඉන්නවා නං,” ග්‍රාන්ට් මෙනවිය මිමිනුවේ කල්පනාවෙන් බර වුණ කටහඬකින්. “මල් කුමාරයෙක් නැති මගුල් ගෙදරක කිසිම ලස්සණක් නැහැ.”

ඇගේ නැන්දා ඒ කියන්නේ බ්‍රවුන් මහත්මිය, තේ මේසේ සිදු වෙන කතා බහ ගැන කිසිම උනන්දුවක් නැතු ව කෑදර විදියට ලොකු ම ලොකු අයිසින් කේක් කැබැල්ලක් කමින් හිටිය ඇගේ පුතා දිහා බැලුවා.

“මේ ඉන්නේ විලියම්,” ඇය කිව්වේ කල්පනාවෙන්. “විලියම්, මම හිතන්නෙ ඔයා දැන් කේක් කෑවා හොඳට ම ඇති.”

ග්‍රාන්ට් මෙනවිය, හරිම අහිංසක බැල්මකින් හැඩ වෙලා තිබුණ විලියම්ගේ මුහුණ දිහා ටික වෙලාවක් විමසිල්ලෙන් වගේ බලාගෙන හිටියා.

“ඇති?” විලියම් ඇහුවේ පුදුමයෙන් වගේ. “මම තාම එකක්වත් හරියට කෑවේ නැහැනේ. ඔයා මගේ දිහා බලනකොට මම කන්න පටන් ගත්තා විතර යි! මේක මේ බටර් කේක් කෑල්ලක්නේ. ඒවා කෑවට මුකුත් වෙන්නේ නැහැ. මොනවා හරි වෙනවා නං මම කන්නේ නෑ . . . ඇත්තම යි. සීනි කන එක හොඳයි. සත්තුත් ලෙඩක් නැතු ව ඉන්න සීනි කනවනේ. දැන් බලන්නකෝ අශ්වයෝ. ඇයි තව ගිරවු? කොච්චර නං සීනි කනව ද? ඒත් ඒ කිසිම සතෙක්ට මුකුත් ම ලෙඩක් . . .”

“විලියම්, තර්ක කරන්න එපා,” විලියම්ගේ කටකාරකම ගැන හොඳින් ම දැනගෙන හිටිය අම්මා කිව්වේ වෙහෙසට පත් වුණ කටහඬකින්.

මෙතෙක් වෙලා විලියම්ගේ මුහුණ දිහා විමසිලිමත් ව බලාගෙන හිටිය ග්‍රාන්ට් මෙනවිය කතා කළා. “විලියම්ට තියෙන්නේ හරිම ලස්සණ මූණක්නෙ,” ඇය කිව්වා. “මගුල් ගෙදරක මල් කුමාරයෙකුට ගැළපෙන ආදරබර ගතියකුත් තියෙනවා.”

ඒත් බ්‍රවුන් මහත්මිය නං ඒ ගැන කතා කළේ දුක්බර කටහඬකින්, “ඔය කියන තරම් අපූරු පෙනුමක් විලියම්ට නැහැ කියල යි මම නං හිතන්නෙ.”

“හොඳයි,” ග්‍රාන්ට් මෙනවිය කතා කරනකොට ඇගේ බුද්ධිමත් පෙනුමැති මුහුණ දීප්තියෙන් බැබළුනා. “එයාගේ ඥාති සහෝදරිය, ඩොරිටා ගැන මොකද කියන්නෙ? ඒ දෙන්න ම එක ම වයසේ. එහෙම නේද? දෙන්නට ම එකොළහ යි! හ්ම්ම්, දෙන්න ම සුදු සැටින් ඇඳුම් ඇඳලා හෝලි පොකුරු අරගෙන ඉන්නකොට . . . ඔයා මොකද හිතන්නෙ එයා ව උත්සවේට ගෙන්න ගන්න එක ගැන?” (ග්‍රාන්ට් මෙනවිය හැම වෙලාවෙ ම තමන්ගේ විවාහ මංගල්‍යය ගැන සඳහන් කළේ ‘උත්ස‍වය’ කියලා) “විලියම්ගේ කොණ්ඩේ පොඩ්ඩක් කැපුවොත් කොහොම ද? එයාගේ පෙනුම තවත් අපූරු වේවි!”

මේ අතරේ විලියම් තමන්ගේ හොඳම යාළුවෝ තුන් දෙනා වුණ ජින්ජර්, හෙන්රි සහ ඩග්ලස් එක්ක ගෙවත්තට ගියේ ඔවු‍න් අලුතෙන් ම හොයා ගත්ත ‘කඳු නැගීම’ කියන සෙල්ලම කරන්න. ලණුවක එල්ලිලා, තොප්පිවල කුරුලු පිහාටු කිහිපයක් සවි කරගෙන තාප්පෙට හේත්තු කරලා තියෙන ලෑල්ලක් දිගේ බඩ ගාගෙන ඉහළට නගින එක තමයි ඔවුන් කළේ . . . විලියම්, තමන් කතා පොත්වල ඉන්න වීරයෙක් වගේ පෙනෙයි කියලා හිතලා අම්මගේ පරණ ගොල්ෆ් තොප්පියක් ඔළුවේ දාගෙන යි හිටියේ. ඔවුන් නිතර ම තාප්පේ උඩට ම නගින්න කලින් බිමට ඇදගෙන වැටිලා හොඳට ම තුවාල වුණත් සෙල්ලම ගැන ඔවුන්ගේ හිතේ තිබුණ උද්‍යෝගය නං පොඩ්ඩක්වත් නැති වෙලා ගියේ නම් නැහැ. මොකද මේ වගේ අවදානම් සහිත සෙල්ලම් කරන එක විලියම්ගේ හිතට ලොකු සතුටක්.

මේ අපූරු කඳු නැගීමේ සෙල්ලම ගැන මුලින් ම විලියම්ට අදහසක් ඇති වුණේ බ්‍රවුන් මහත්මයාගේ මිතුරෙක් නොසැලකිලිමත් විදියට විලියම්ට තෑගි කරපු කඳු නැගීම සඳහා යොදා ගන්න උපකරණ කට්ටලයක් නිසා! මේ අපූරු තෑග්ග ගැන පවුලේ අය දැන ගන්නකොට ගෙදර බිත්ති සහ පඩිපෙළ සම්පූර්ණයෙන් ම වගේ විනාශ වෙලා ඉවර යි. ඉතින්, සතියක් තිස්සේ තාත්තගේ අත් අඩංගුවේ තිබුණ මේ අපූරු උපකරණ කට්ටලය ආයෙත් විලියම් අතට ලැබුණේ ගෙදර ඇතුළේ පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ කියන ‍දැඩි කොන්දේසිය මත. ඔන්න ඔය විදියට යි ‘කඳු නැගීම’ කියන සෙල්ලම නිර්මාණය වුණේ. හැම කෙනෙක්ට ම මේ උපකරණ පාවිච්චි කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා වගේ ම එකේ අයිතිකාරයා වුණ විලියම්ට අනිත් අයට වඩා වැඩිපුර වාරයකුත් හිමි වුණා.

මල් කුමාරයා විදියට ඉන්න එක ගැන කතා කරන්න හිතාගෙන බ්‍රවුන් මහත්මිය හවස් වරුවේ විලියම් ව හොයා ගෙන ආවේ හිතේ සැකයකුත් හංගගෙන.

“ඔයා කැමති ද ඔයාගේ ඥාති සහෝදරිය, සිබිල්ගේ මගුල් ගෙදර යන්න?” ඇය ඇහුවා.

“අපොයි! නැහැ,” විලියම් කිව්වේ කිසිම පැකිලීමක් නැති ව.

“ඔයා කැමති නැද්ද හොඳට ඇඳලා මගුල් ගෙදර යන්න?” ඇය ඇහුවා.

“රතු ඉන්දියානුවෙක් වගේ ද?” විලියම් ඇහුවේ බලාපොරොත්තු සහගත කටහඬකින්.

“හ්ම්ම් . . . එහෙම නෙමෙයි.”

“මුහුදු කොල්ලකාරයෙක් වගේ ද?”

“අපොයි! නැහැ.”

“මම යනවා නං යන්නේ රතු ඉන්දියානුවෙක් විදියට හරි, මුහුදු කොල්ලකාරයෙක් විදියට හරි විතර යි,” ඔහු ස්ථිර විදියට කිව්වා. “එහෙම නැත්තං මම වෙන කිසිම ඇඳුමක් අඳින්නේ නැහැ.”

“මල් කුමාරයෙක් කියන්නේ . . .” එතනට ආපු ග්‍රාන්ට් මෙනවිය කිව්වේ පැහැදිලි කටහඬකින්. “හරිම ආදරණීය චරිතයක්නේ, විලියම්. ඔයාගේ වයසේ ළමයෙකුට මේ වගේ වාසනාවක් ලැබෙන එක හරිම අපූරු දෙයක්.”

විලියම්, ඇය දිහා බැලුවේ කෝපය පිරුණු මුහුණකින්. ඒ නිසා බ්‍රවුන් මහත්මියට සිදු වුණා ‍නිවාඩු පාඩුවේ විලියම් එක්ක ආයෙමත් මේ ගැන කතා කරන්න.

“මම ඔයාට ලස්සණ, සුදු සේද මේස් ජෝඩුවක් ගෙනාවා,” ඔහුගේ අම්මා කිව්වා. “ඒ වගේ ම එතල්ට තියෙනවා සැටින් යට ගවුමක්. ඒක දැන් එයාට මදි. ඒ නිසා අපිට පුළුවන් ඒකෙන් ඔයාට හොඳ ඇඳුමක් හදා ගන්න. එහෙම නේද? අපිට තව සුදු සැටින් රෙදි ටිකක් අරගෙන මොකක් හරි මෝස්තරයක් දාන්නත් පුළුවන්.”

“එපා! මම කීය‍ටවත් එතල්ගේ පරණ ඇඳුම් අඳින්නේ නැහැ,” විලියම් කේන්තියෙන් කිව්වා. “ඔයාලට ඕනේ මම විකටයෙක් වගේ ඉන්නවා බලන්න ද? එතල්ගේ පරණ ඇඳුම් ඇඳගෙන ගියොත් මගේ යාළුවෝ ඉතුරු ජීවිත කාලෙ ම මා ව විහිළුවකට ගනී. මම නං පරණ කිසිම දෙයක් අඳින්නේ නැහැ මගුල් ගෙදරට. එතල්ගේ පරණ ඇඳුම් අඳින්න වුණොත් මම සිබිල්ගේ මගුල් ගෙදර පස් පාගන්න නැහැ . . . හොඳ ද?”

කවුරු මොනවා කිව්වත්, තර්ජනේ කරත්, රවට්ටන්න හැදුවත් විලියම් තමන්ගේ අදහස වෙනස් කරේ නැහැ. මේ කලබල නිසා විලියම් හිටියේ හරිම කලකිරීමෙන්. වෙන එකක් තියා ‘කඳු නැගීම’ ගැනවත් ඔහුගේ උනන්දුවක් තිබුණේ නැහැ. ඒකට යොදා ගත්ත උපකරණ කට්ටලය තාප්පෙට හේත්තු කරලා තිබුණා කාලෙකින් අතවත් තියන්නේ නැතු ව! ඒ වගේ ම මේ ආරංචිය දැන ගත්ත යාළුවන්ගේ විහිළු තහළුවලින් බේරිලා ඉන්නත් විලියම්ට ලොකු උත්සාහයක් දරන්න සිදු වුණා.

“ආ! මල් කුමාරයා! කවුද මල් කුමාරයෙක් වෙන්න යන්නෙ? අපොයි! දෙවියනේ, තනිකර සුදු පාට ඇඳුම් ඇඳපු මල් කුමාරයෙක්. පව්! අහිංසක, විලී! ල . . . ස් . . . ස . . . ණට ඉඳීවි නේද?”

විලියම්ගේ ජීවිතේ කටුක වුණා දවසින් දවස ම. යාළුවන්ගේ විහිළු මැද්දේ දවස් ගෙවිලා ගියේ හරිම හෙමින්. මගුල් ගෙදර යන්න තියෙන අවස්ථාව මග අරින්න විලියම් හුඟක් උපක්‍රම යෙදුවා. ඒත් අන්තිමට සිදු වුණේ දරුණු වේදනාවක් එක්ක නළල ‍පොඩ්ඩක් ඉදිමුණ එක විතර යි!

෴  මතු සම්බන්ධ යි ෴