February 1, 2019

දෙයියන්ගේ ලෙඩ (අවසන් දිග හැරුම)


අධික උණ හේතුවෙන් පීඩා විඳි අනුරාධගේ රාත්‍රිය ගත වී ගියේ සිහිනයක් වගේ. සුවපහසු නොවන නින්දකින් පසු උදෑසන ඔහු අවදි වුණේ විඩාපත් ව යි. හිරු නැගී හෝරා කිහිපයක් ගත වී ඇති බව, බිත්ති ඔරලෝසුව පෙන්නුම් කළා. රැකියාවට පිටත් වීම සඳහා ඉතාමත් ප්‍රමාද වී ඇති බව ඔහුට නිරායාසයෙන් ම සිහියට නැගුණත්, ඒ සඳහා සූදනම් වන්න ඔහුට උනන්දුවක් හෝ ජවයක් තිබුණේ නැහැ. අමාරුවෙන් යහන මත අසුන්ගත් ඔහු වටපිට බැලුවේ ඉමාලි ව සොයමින්.

“ඊයේ රෑ පැරසිටමෝල් බිව්වට තාමත් උණ අඩු වෙලා නැහැ. හවස් වෙනකොට වෙනසක් නැත්තං බෙහෙත් ටිකක් ගන්න යමු.”

දුම් දමන ලුණු කැඳ කෝප්පයක් රැගෙන ආ ඉමාලි, එය ඇඳ ළඟ තිබුණු පුංචි මේසේ මත තැබුවා. 

“ඔයා අද කැම්පස් ගියේ නැද්ද?”

“නැහැ. ඔයා ව දාල යන්න විදියක් නැහැ.”

“ඒ වුණාට ...”

“ඒ වුණාට නෙමෙයි, ඉංජිනේරු මහත්තයෝ. මං මාලින්ට යි, ඔෆිස් එකට යි කතා කරලා කිව්වා ඔයා ලෙඩ වෙලා කියලා. දැන් මේ කැඳ එක බීලා ඉන්න. සනීප වුණාට පස්සෙ ඔයාට බැරියැ ඇවිල්ලා මට මග ඇරිච්ච වැඩ ටික කරලා දෙන්න.”

ඉමාලිගේ බසට අවනත වුණත් අනුරාධට ආහාර රුචියක් තිබුණේ නැහැ. අමාරුවෙන් ලුණු කැඳ බඳුන හිස් කරලා ඇඳට වැටුණු අනුරාධගේ නළල සිප ගත්ත ඉමාලි, හිස් බඳුනත් රැගෙන මුළුතැන්ගෙය දෙසට පිය මැන්නේ ඔහුගේ කඩවසම් මුහුණේ මතු වී තිබුණු විඩාපත් පෙනුම ගැන දුක් වෙමින්.

ඉමාලිගේ ගමනට බාධා කරමින් කෑම මේසය මත වූ අනුරාධගේ ජංගම දුරකථනය සිහින් හඬින් නාද වුණේ. ලැබුණු කෙටි පණිවිඩය හේතුවෙන් ආලෝකවත් වූ දුරකථන තිරය, ලද පණිවිඩයේ කොටසක් දිස් වී තිබුණා.

“If you want to know about Buddhika, come to …”

දිගු හුස්මක් ගත් ඉමාලි, හිස් කැඳ බඳුන කෑම මේසය මත තබා අසල වූ පුටුවක අසුන් ගත්තේ සිටිගෙන සිටින්නට තරම් ශක්තියක් ඇගේ වෙව්ලන පා යුගලට නොමැති බව පසක් වීම හේතුවෙන්. දිගු කලකට පෙර දුටු සිහිනයක් සේ බුද්ධික ඇගේ මතකයට නැගුණා.

නළලට වැටුණු කෙස් රොදක් සහිත ඔහුගේ දිගැටි මුහුණ ඇගේ මනසේ ඇඳුණේ අතීත මතකයන් රැසක් වර්තමානයට කැඳවාගෙන එමින්. ඉමාලි දෙස අනුකම්පාවෙන් බලා සිටි ඔහුගේ සිහින් දෙතොල මත ඇඳුණු දඟකාර සිනහව, ඇගේ දෑසේ පිරුණු කඳුළු පටලයට මුවා වුණා.

වෙව්ලන දෑතින් අනුරාධගේ ජංගම දුරකථනයගේ අගුළු විවර කළ ඇය, නයෝමි විසින් එවන ලද කෙටි පණිවිඩය කියෙව්වා. එහි සඳහන් ව තිබුණේ බුද්ධික ගැන තොරතුරු දැන ගැනීමට අවශ්‍ය නම් එදින සවස 4 ට පමණ ගාලු මුවදොර පිටියට පැමිණෙන ලෙස යි.

නයෝමි ... නුපුරුදු නමක් නොවෙයි. සතියකට පමණ පෙර නයෝමිගෙන් ලද කෙටි දුරකථන ඇමතුම ඉමාලිට සිහි වුණා. ඉංග්‍රීසි උච්චාරණයක් සහිත ඇගේ අහංකාර කටහඬ. ඇය කවුද? අනුරාධගේ කාර්යාල සගයෙක් ද? ඇය බුද්ධික ගැන දන්නේ කොහොම ද? ඇයට අනුරාධ සමග ඇති සම්බන්ධය කුමක් ද?

ඉමාලිගේ හිතට දැනුණේ කනගාටුවක්. ඇගේ වේදනාත්මක අතීතය භාවිතා කරමින් කවුරුන් හෝ ඇය ව අනුරාධගෙන් වෙන් කරන්න උත්සාහ කරන බව ඇයට වැටහුණා. නමුත් ඇයි?

කළ යුතු හොඳ ම දේ කුමක් දැයි තීරණය කිරීමට ඉමාලි ගත වුණේ එක් මොහොතක් පමණ යි. මුහුණේ රැඳි කඳුළු බිඳු පිසදා ගත් ඇය, ආයාසයෙන් නගා ගත් සිනහවක් ද සමග නිදන කාමරය දෙසට පිය නැගුවා.

ඉමාලිගේ පියවර හඬ ඇසෙන විට අනුරාධ සිටියේ අඬ නින්දේ යි. සෙමින් දෑස් විවර කළ ඔහුට පෙනුණේ කඳුළු පිරුණු මුහුණක්. ඇගේ අප්පච්චිට කරදරයක් ද?

“ඉමාලි ... ඇයි අඬන්නෙ?”

කිසිවක් නොකියා යහන මත අසුන් ගත් ඇය, ඔහු ව වැළඳ ගත්තා. වේගයෙන් ගැහෙන ඇගේ හදවතේ රිද්මයට අනුරාධ සවන් දුන්නේ කැලඹීමෙන්.

“මට කියන්න මොකද වුණේ කියලා,” අපහසුවෙන් යහන මත අසුන් ගත් අනුරාධ ඉල්ලා සිටියේ ඇගේ දෑස් දෙස බලමින්.

සුසුමක් හෙළා ඔහුගේ මුහුණ දෙස බැලූ ඇයගේ දෑස් පිරුණේ පුදුමයෙන්. 

“ඔයාට දෙයියන්ගේ ලෙඩ,” රතු පැහැ බිබිලි මතු වූ අනුරාධගේ මුහුණ පුරා ඇඟිලි දුවවමින් ඇය පැවසුවා.

“ඒක අඬන්න දෙයක් ද?” අනුරාධ විමසුවේ සිනාසෙමින්.

සිනාසෙන විට ඔහුට සැහැල්ලුවක් දැනුණා. ඔහු සමග සිනාසෙමින් ම ඉමාලි යහන මත එරමිණිය ගොතා ගත්තේ දිගු කතාවකට සැරසෙමින්.

“මට කතාවක් කියන්න තියෙනවා.”

“මොකද්ද?”

“ඔයා නොදන්න කෙනෙක් ගැන.”

“කවුද?” අනුරාධ විමසුවේ කුතුහලයෙන්.

“බුද්ධික.”

ඉමාලිගේ පිළිතුර අනුරාධගේ හිතේ ඇති කළේ කැලඹීමක්. ඇය හදිසියේ ම බුද්ධික ගැන කතා කරන්නේ ඇයි? ඔහුට නොදැනුවත් ව ම සුසුමක් පිට වුණා.

“දිග කතාවක් කියන්න තරම් මගේ හිත හයිය නැහැ. ඒ නිසා මං කෙටියෙන් කියන්නං,” ඉමාලි පැවසුවේ ඇගේ දෑස් යළිත් කඳුළින් පිරෙන අතුරතුර දී යි.

එයට අනුරාධ ප්‍රතිචාරයක් දැක් වූයේ නැහැ. නමුත් ඔහුගේ හදවත වේගයෙන් ස්පන්දනය වන අයුරු ඔහුට දැනුණා.

දිග හුස්මක් අරගෙන ඉමාලි පැවසූ කතාව සීමා වුණේ එක් වදන් පෙළකට පමණි.

“බුද්ධික ජීවත් වුණා නං අද මෙහෙම කතා කරන්න අපි මෙතන නැහැ.” 

ඉමාලිගේ ඒ වදන් පෙළ අනුරාධට දැනුණේ ඔහුගේ හදවත විනිවිද යන අසිපත් තුඩක් වගේ. අනුරාධට තමන් ගැන ඇති වුණේ දැඩි කලකිරීමක්. නයෝමිගේ මනෝ සරදමට හසු වූ ඔහු හැසිරුණේ කොතරම් අනුවණ විදියට ද? අකාලයේ සිදු වූ බුද්ධිකගේ මරණයෙන් ඉමාලි කොතරම් පීඩා විඳින්නට ඇත් ද? 

“මට සමාවෙන්න, ඉමාලි.”

ඇය නයෝමි ගැන දන්නා බව ඇගේ මුහුණේ මතු වූ මද සිනාව ඉඟි කළා. ඇගේ උකුළ මත හිස තබා ගත් අනුරාධ, ඔහුගේ අතීත කතාව ඇය ඉදිරියේ දිග හැරියේ වර්තමානය වඩාත් පැහැදිලි කිරීමේ අරමුණ ඇති ව යි. කතාව අවසානයේ දී ඔහුට දැනුණේ නිදහසක්.

“ඉතින්?” ඔහු විමසුවේ කුතුහලයෙන්.

“ඉතින් මොකද්ද?”

“ඔයා මොකද හිතන්නෙ?”

“ආහ් ... ඔයා මෝඩ යි කියලා මං දැනගෙන හුඟක් කල්.”

කඳුළු අතරින් නැගුණු ඉමාලිගේ සොඳුරු සිනා හඬ නිවස පුරා පැතිරී ගියේ අනුරාධගේ විඩපත් සිත නැවුම් හැඟීම් ගොන්නකින් පුරවමින්.

“අදට කතා කරා ඇති. දැන් නිදා ගන්න. තව සති දෙක තුනක් ම ගෙදරට කොටු වෙන එකේ කතා කරන්න දෙයක් තියෙන්නත් එපෑ.”

ඇගේ උකුළ මත වූ අනුරාධගේ කෙස් කළඹ අතරින් ඇඟිලි තුඩු යවමින් ඉමාලි කල්පනා ලෝකයකට අවතීර්ණ වුණේ නිදි දෙව්දුව පැමිණි අනුරාධ ව වැළඳ ගන්නා අතරේ දී යි.

“ඇයි පැපොලට දෙයියන්ගේ ලෙඩ කියන්නෙ?”

කලකට පෙර පැපොල සෑදීම නිසා නිවෙසට වී සිටි තමන්ගේ සැප දුක් විමසීමට බුද්ධික පැමිණි විටෙක ඔහුගෙන් විමසූ අයුරු ඇයට සිහි වුණා.

“අනේ මන්දා!”

“ඔයා හිතන විදියට ඇයි කියන්නකෝ.”

“දෙයියන්ගේ ලෙඩ හැදුණ ම සනීප වෙන්න කාලයක් යනවා. ඉතින් අන්තිමේ දී සනීප වුණා ම ඒක හරියට අලුත් ආරම්භයක් වගේ. වේදනාවක් ඉවර වුණාට පස්සෙ ජීවිතේ ගැන අලුතෙන් දකින්න පුළුවන්. සමහර විට ඒ විදියේ අලුත් ආරම්භයක් ඕනෙ කෙනෙක්ට දෙයියෝ අවස්ථාවක් දෙන්නෙ එහෙම වෙන්න ඇති.”

බුද්ධිකගේ ගැඹුරු කටහඬ ඇසී නැසී යන අතරේ ඉමාලි සුසුමක් හෙළුවේ අනුරාධ සහ ඇය අතරේ තවදුරටත් රහස් නොමැති අලුත් ආරම්භයක් ගැන බලාපොරොත්තු පොදි බැඳ ගනිමින්.

෴  නිමි ෴

දෙයියන්ගේ ලෙඩ (එකොළොස් වැනි දිග හැරුම)


ඉන් පසු ව එළැඹි අඩ හෝරාවක පමණ කාලය අනුරාධ ගත කළේ ඉහළ ම තට්ටුවේ තිබුණ පොත්පත් පෙරළා බලමින්. එයින් බොහෝමයක් බුද්ධික විසින් ඉමාලිට තිළිණ කරන ලද ඒවා යි. ඒ හැම එකක ම වගේ ඉමාලිගේ සිතුවම් සහ කවි පද දක්නට ලැබුණා.

නමුත් බුද්ධිකගේ සිතුවමක් තිබුණේ ජයසේන ජයකොඩි ශූරීන්ගේ ‘අමා වැස්ස’ පොතේ අවසාන පිටුවේ පමණ යි. ඔහුගේ මුහුණ දිගැටි යි. අකීකරු කෙස් රොදක් නළලට වැටී තිබුණා. සිහින් දෙතොල් මත ඇඳුණු මදහස දුක්බර වුවත් දීප්තියෙන් දැල්වුණු දෑස්වල රැඳුණේ ඉතාමත් නිශ්චල බැල්මක්. ඒ බැල්ම අනුරාධගේ සිතේ තිබුණ තරහව සහ ඊර්ශ්‍යාව ඔහුටත් හොරෙන් දිය කරලා දැම්මා.

නික්ම ගියත් අද
බලා ඉන්නෙමි මම
මතු දිනෙක නුඹ
මා වෙතට පැමිණෙන තුරු
එක් ව යන්නට මේ සසර ගමන
සිදුහත් හා යසෝදරා විලස ...
- බුද්ධික -

පොත් සියල්ල ම නැවතත් පෙර පරිදි ම රාක්කයෙන් තැන්පත් කරපු අනුරාධ ඇඳේ වැතිරුණේ කුතුහලය සහ සන්තාපය මුසු වූ හැඟුම් සමුදායක් හිතේ දරාගෙන. පොත්වල ඔහු දුටු කවි පද, සිතුවම් සහ සටහන් හැම එකක් ම පෙන්නුම් කළේ බුද්ධිකගේ සහ ඉමාලිගේ ආදර කතාව, ඔහුගේ සහ නයෝමිගේ කතාවට වඩා හාත්පසින් ම වෙනස්, ගැඹුරු අවබෝධයක් මත ශක්තිමත් ව ගොඩ නැගුණු ඉතාමත් සතුටින් ගෙවී ගිය එකක් බව යි. එය එසේ තිබිය දී එකවර ම ඔවුන්ගේ විවාහයට තෙවසරකට පෙර බුද්ධික, ඉමාලි ව හැර යාමට හේතුව ඔහුට තේරුම් ගැනීමට හැකි වු‍ණේ නැහැ.

මුළු රැය ම කල්පනා ලොව සහ අඩ නින්ද අතර දෝලනය වෙමින් ගත කළ අනුරාධ, පසු දා පාන්දරින් ම නැවතත් කොළඹ බලා පැමිණියේ හැකි අයුරින් බුද්ධික ගැන තොරතුරු සොයා බැලීමේ අරමුණ පෙරදැරි කරගෙන. ඉමාලිගෙන් ඒ පිළිබඳ ව විමසන්න ඔහුට සිතුනත් පසු ව එම අදහස ඔහු අත් හැර දැම්මා.
කාර්යාලට පැමිණි වහා ම ඔහු නයෝමිට දුරකථන ඇමතුමක් ලබා දුන්නත් ඇගෙන් ප්‍රතිචාරයක් ලැබුණේ නැහැ. කිහිප වතාවක් ම උත්සාහ කිරීමෙන් පසු ඇය ව සම්බන්ධ කර ගන්න ඔහුට හැකි වුණා.

“කියන්න, අනුරාධ.”

“මට ඔයා ව මුණ ගැහෙන්න ඕනේ.”

“ඇයි හදිස්සියේ ම?”

“මට කතා කරන්න දෙයක් තියෙනවා.”

“බුද්ධික ගැන ද?”

“හ්ම්ම්ම්.”

“මම ගාල්ලෙ ඉන්නේ. තව දවස් දෙකකින් කොළඹ එන්නේ. එතකොට අපි මුණ ගැහිලා කතා කරමු.”

“ඔයා බුද්ධික ව දන්නේ කොහොම ද?”

“එයා අපේ ෆැකල්ටි එකේ හිටියේ.”

“පේරා?”

“ඔව්. ඔයා දන්නේ නැති වුණාට ආර්ට්ස් එකේ ප්‍රසිද්ධ චරිතයක්.”

“හ්ම්ම්ම්.”

“ඔයා කොහොම ද ඔච්චර විශ්වාසෙට කියන්නේ එයාට ඉමාලි එක්ක සම්බන්ධයක් තිබුණා කියලා?”

“එයාට හොඳට චිත්‍ර අඳින්න පුළුවන්. ඒත් කවදාවත් ඉමාලිගේ ඇරෙන්න වෙන ගෑනු කෙනෙක්ගේ රූපයක් ඇන්දේ ම නැහැ. ඉතින්, ඔයාගේ ෆේස්බුක් ප්‍රොෆයිල් එකේ තියෙන ඉමාලිගේ රූප දැක්ක ම මට එයා ව අඳුර ගන්න එක එච්චර ම අමාරු වුණේ නැහැ.”

“එයා ඉමාලිගෙන් අයින් වුණේ ඇයි?”

“මම කොළඹ ඇවිල්ලා ඔයාට කතා කරන්නං, අනුරාධ.”

අනුරාධට උත්තරයක් දෙන්න ඉඩ නොතබා ම නයෝමි දුරකථනය විසන්ධි කළේ ඔහුගේ සිත බර කරමින්. කාර්යාලයේ වැඩකටයුතු අතරේ අන්තර්ජාලය පුරා සැරිසරමින් බුද්ධික ගැන තොරතුරු සොයන්න අනුරාධ උත්සාහ කළත් කිසිවක් සොයා ගැනීමට ඔහුට හැකි වුණේ නැහැ. 

✾     ✾     ✾

බුද්ධික ගැන තොරතුරක් හෝ නයෝමිගෙන් දුරකථන ඇමතුමක් නොමැති ව ගත වී ගිය දෙදිනක කාලය ඉතාමත් දිගු බව යි අනුරාධට දැනුණේ. නයෝමි ඔහුගේ දුරකථන ඇමතුම් සඳහා ප්‍රතිචාර දැක්වීම නතර කර තිබුණා. ඒ ඇයි දැයි තේරුම් ගැනීමට ඔහුට හැකි වුණේ නැහැ.

කල්පයක් සේ දැනුණු කාලයකට පසු ව නයෝමිගෙන් ඔහුට දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුණේ ගිනි බෝලයක් සේ හිරු දැවෙමින් පැවති දහවලක යි. දුරකථන තිරය මත සටහන් ව තිබුණු අංකය දුටු විට අනුරාධගේ හිතට සැනසීමක් දැනුණා. නයෝමිගේ දුරකථන ඇමතුම, අනුරාධගේ සිතේ පැවති දාහය නිවලන්නට හමාගෙන ආ මද පවනක් වගේ.

“අනුරාධ.” 

නයෝමිගේ කටහඬේ තිබුණේ ජයග්‍රාහී ස්වරයක්.

“මං එදා කතා කරේ බුද්ධික ගැන දැන ගන්න ඕනෙ නිසා.” 

“බුද්ධික ගැන කියන්න කලින් මං ගාල්ලෙ ගියේ ඇයි කියලා අහන්නෙ නැද්ද?”

නයෝමි යළිත් වරක් අනුරාධගේ අවුල් වූ මනස සමග සෙල්ලම් කරමින් සිටියා.

“ඒ ගැන ...”

“ඔයා වෙනස් වෙලා දැන්.”

“ඔයාගේ පෞද්ගලික දේවල් මට වැඩක් නැහැ නේහ්, නයෝමි.”

“හ්ම්ම්ම්.”

“ඉතින් ...” අනුරාධ අයෙමත් බුද්ධික ගැන කතාවට මුල පිරුවා.

“බුද්ධික ගැන කියන්න හුඟක් දේවල් තියෙනවා. මෙහෙම කියන්න බැහැ. ඔයාට පුළුවන් ද හෙට මාව මුණ ගැහෙන්න එන්න?”

“මට හෙට ...”

“හවසට 4 ට වගේ. මං තැන කියලා මැසේජ් එකක් දාන්නං.”

නයෝමිගේ අංකය දුරකථන තිරය මත දුටු විට අනුරාධට දැනුණු සැනසීම ඇමතුම විසන්ධි වීම සමග ම නැති වී ගියා. ඔහුට දැනුණේ හිස පුපුරන්නට තරම් වේදනා දෙන බවක්. ජංගම දුරකථනය මේසය මතින් තැබූ ඔහු නිදන කාමරයට පියමන් කළේ ඉමාලිගේ සුවඳ රැඳුණු යහනේ වැතිරීමේ අරමුණෙන්.

“අනුරාධ, ඇයි මේ?”

ඉමාලිගේ සීතල සුරතේ මුදු පහස ඔහුගේ බාහුවට දැනුණා. ඇගේ කටහඬ සෞම්‍ය යි. කාරුණික යි. අනුකම්පා සහගත යි.

“ඔළුව රිදෙනවා හොඳට ම,” ඉමාලිගේ මුහුණ දෙස බලමින් අනුරාධ පිළිතුරු දුන්නේ ඔහු කොපමණ වේලාවක් නිදා සිටියා දැයි මතක් කර ගැනීමට උත්සාහ කරමින්.

ඉමාලිගේ මුහුණේ විඩාබර මදහසක් මතු වුණා.

“ඔළුව රිදෙනවා නෙමෙයි. හොඳට ම උණ ඔයාට.”

෴  මතු සම්බන්ධ යි ෴

April 21, 2016

දෙයියන්ගේ ලෙඩ (දස වැනි දිග හැරුම)


අනුරාධ යනකොට සරසවි පිවිසුම් දොරටුව අබියස ඉමාලි මග බලාගෙන හිටියා. ඔහුගේ මෝටර් රථය දකින විට කඳුළින් බර වුණ ඇගේ දෑසේ දීප්තියක් මතු වුණේ අනුරාධගේ හදවත වරදකාරී සිතුවිල්ලකින් බර කරමින්. දුවගෙන ඇවිත් මෝටර් රියේ ඉදිරිපස අසුනට ගොඩ වුණ ඇගේ මුහුණේ මතු වුණේ සමාව අයදින බැල්මක්.

ඔයා එනකං මම කල්පනා කර කර හිටියේ. මම බොරුවට කලබල වුණා. අප්පච්චිට හුඟක් අමාරු නැතු ව ඇති. එහෙම නං අම්මා මට කියනවානේ. අපිට හවස් වෙලා යන්ට තිබුණේ. දැන් ගියා කියලා වෙනසක් වෙන්නේ නැහැනේ, ඇය කිව්වා.

ඒක කලබල වෙන්න හේතුවක් තමයි. අපිට මාස තුන හතරකින් නුවර යන්නත් බැරි වුණානේ. ඒ නිසා එච්චර හිතන්න එපා!

හ්ම්ම්, අම්මා කතා කරපු වෙලාවේ ම මම දවස් තුනක් නිවාඩු දැම්මා.

ඒක හොඳයි.

ඔයා මොකද කරන්නේ එතකොට?

මම ඔයා ව දාල හෙට උදේ ම ආයෙත් කොළඹ එනවා. ඔයා කොහොමත් දවස් තුනකින් එනවානේ. එහෙම එන්න බැරි වුණොත් මම නිවාඩු දාල නුවර එන්නං.

ඒක හොඳයි, ඉමාලි කිව්වේ ගුවන් විදුලිය ක්‍රියාත්මක කරමින්.

පසුබිමෙන් ඇසෙන මියුරු ගීත නාදයේ අතරේ ඇය දිගින් දිගට ම කතා කළා. මාස තුනකින් එළැඹෙන ඇගේ හොඳ ම මිතුරියගේ මංගල උත්සවය ගැන, විශ්ව විද්‍යාලයේ සිසු සිසුවියන් ගැන, අප්පච්චි ගැන! අනුරාධගේ දෑස් මිනිත්තු කිහිපයකට වරක් ඈ දෙසට යොමු වුණේ මුවෙන් ගලාගෙන එන වදන්වලට අනුරූප ව ඇගේ දෑත් සෙලවන අයුරු සහ ඇගේ දෙනෙත්වල දීප්තිය අඩු-වැඩි වෙන ආකාරය දිහා බලන්න.

          

පැය කිහිපයකට පස්සේ රෝහල් බිමෙන් පිට වුණ අනුරාධ, ඉමාලිත් එක්ක හන්තානේ පිහිටි ඇගේ මහ ගෙදරට ආවේ කොළඹ යන්න කලින් පැය කිහිපයක් විවේක ගන්න. නිරතුරු ව ම හමාගෙන ගිය සීතල සුළං රැලි, මිදුල වසා පැතිරුණු උඳුපියලි පලස සහ කහ-තැඹිලි-සුදු මල් පිපුණු අටපෙති පඳුරු අනුරාධගේ විඩාබර මනසට අරගෙන ආවේ අස්වැසිල්ලක්.

මුහුණ කට දොවාගෙන මිදුලට බැස්ස අනුරාධ, ඇසළ ගහ යට තිබිච්ච ලී බංකුවේ වාඩි වෙලා ඉමාලි ව මුලින් ම මුණ ගැහුණ ඒ සොඳුරු දිනය ගැන මතකයන් අවදි කළේ මුවේ සිහින් සිනාවක් මතු වෙද්දී.

මනමාල හිනාවක් දාගෙන මොනව ද බරට ම කල්පනා කරන්නෙ?

ඉමාලිගේ කටහඬින් අනුරාධ තිගැස්සුණා. සැහැල්ලු ගවොමකින් සැරසිලා හිටිය ඇය, අනුරාධ ළඟින් වාඩි වුණේ අතේ තිබුණ තේ කෝප්පය ඔහු දිහාට දිගු කරමින්.

ඔයා ව බලන්න ආපු දවස මතක් වුණා.

එදා හොඳ දවසක්.

ඔව්, එදා තමයි හොඳ ම දවස! අපේ ජීවිතවල කොච්චර දේවල් වෙනස් වුණා ද?

ඒ වෙනසට මම කැමති යි, අනුරාධ.

මමත්. ඉස්සරහට තවත් වෙනස් වෙයි.

පිස්සු කොල්ලෙක් ඔයා! ඒක නෙමෙයි, අද රෑ ඉඳලා හෙට පාන්දරින් යන්ට. දැන් හවස් වෙලා, ඉමාලි කිව්වේ දඟකාර හිනාවක් එක්ක.

ඒක තමයි මාත් කල්පනා කරේ. හෙට උදෙන් ම පිටත් වෙනවා. හ්ම්ම්ම්, මෙහේ ආව ම යන්න හිතෙන්නේ නැහැනේ. ඔයාගේ මාරුව හරි යන එකක් නැද්ද, ඉමාලි?

අනේ මන්දා, අනූ. මටත් එහේ ඉඳලා එපා වෙලා. මෙහේ ආව ම ඇඟට වුණත් කොච්චර සනීප ද?

හ්ම්ම්ම්, ඉක්මනට නුවරට එන්න ඕනේ. මට නං ඕනේ වෙලාවක පුළුවන්. දැන් අපි කොළඹ හිටියා ඇති.

බලමුකෝ මොකක් හරි කර ගන්ට. නංගි රෑට උයනවා. මම ගිහින් උදව් කරලා එන්නං. ඔයාට කම්මැලි නං ඇඳට වෙලා ඉන්ට. මගේ කාමරේ අස් කරලා ඇත්තේ.

කෙළිලොල් ගමන් නිවස දෙසට පියමන් කරන ඉමාලි දිහා බලලා අනුරාධ සුසුමක් හෙළුවා. හදිසියේ ම තමන්ගේ ජීවිතයේ සිදු වුණ විපර්යාසය ගැන ඔහු සිහි කළේ සන්තාපයෙන්.

නයෝමි එවපු කෙටි පණිවිඩය විටින් විට ඔහුගේ සිහියට නැගුණා. බුද්ධික! ඉමාලිගේ මුවෙන් කිසිදා නොගිලිහුණු නමක්. වසර ගණනාවකට කලින් මේ සෙංකඩගල අහස යට දී ඔහුගේ සිත නයෝමි ළඟ නතර වුණා වගේ ම ඉමාලිත් බුද්ධික සමග ආදරයෙන් වෙළෙන්න ඇති. බිඳ වැටුණු ආදරය නිසා නයෝමිගේ නම ඔහු කිසිදා නොකිව්වා වගේ ඉමාලිත් ඒ අතීතය අමතක කරන්න ඇති.

ඒත් බුද්ධික ගැන කිසිවක් නොදැන සිටීම අනුරාධගේ හිතට අපහසුවක් අරගෙන ආවා. විශේෂයෙන් ම නයෝමි ඒ ගැන තොරතුරු දැන සිටීම ඔහු ව කුතුහලයෙන් කැලඹුවා.

හිස් තේ කෝප්පයක් අරගෙන අනුරාධ මුළුතැන්ගෙය දෙසට පිය නැගුවේ කම්මැලිකමක් හිතට දැනුණ නිසා. එළවළු කපමින් හිටිය ඉමාලිගේ නැගණිය හිස ඔසවලා උපහාසය මුසු වුණ දඟකාර හිනාවක් පෑවා.

අක්කණ්ඩි, මෙන්න ඔයාගේ බලු පැටියා ඇවිල්ලා!

“උඹ එහෙම නං මට බල්ලා කිව්වා නේද, නෑනෝ?ˮ

අක්ක ව නොදැක විනාඩි පහක්වත් ඉන්ට බැරි ද? මොකද දන්නේ නෑ.

උඹ මගේ මිනිහට ඇනුම් පද නොකියා එළවළු ටික කපපන්. නැත්තං අම්මා එනකොටත් උයා ගන්ට බැරි වෙයි.

අප්පච්චිට අසාධ්‍ය නොමැති බව දැන ගත්තට පස්සේ ඉමාලිගේ කෙළිලොල් බව නැවතත් ඇය සොයාගෙන ඇවිල්ලා තිබුණා. ඒත් ඇගේ මුහුණ විඩාබර යි.

අනුරාධ, ගිහිල්ලා ටිකක් හාන්සි වෙලා ඉන්ට. ඔයාගේ මූණ මැලවිලා ගිහිල්ලා.

ඉමාලිගේ කීමට අනුරාධ කාමරේට ගියත් ඔහුට නිදිමතක් දැනුණේ නැහැ. ඉමාලිගේ කාමරේ හරි මැද්දට වෙන්න පරණ තාලේ වියන් ඇඳක් තිබුණා. ඇඳට වම් පැත්තෙන් දැවැන්ත පොත් රාක්කයක්. ජනෙල් පියන් අතරින් වැටිච්ච මලානික හිරු එළිය, කාමරේ පුරා නේක විධ සෙවණැලි රටා මවලා තිබුණා.

කම්මැලිකම හිතේ පුරවාගෙන කාමරේ එහාට මෙහාට සක්මන් කරපු අනුරාධ අවසානයේ නතර වුණේ පොත් රාක්කය අබියස. අඩි හතක් පමණ උස නැදුන් රාක්කය සම්පූර්ණයෙන් පුරවලා තිබුණේ විවිධ විෂයයන් ඔස්සේ ලියැවුණු පොත්වලින්. පහළ තට්ටුවල තිබුණ පොත් නිරතුරු ව භාවිතා කළ බව පෙනුනත් ඉහළ තට්ටුවේ තැන්පත් කරලා තිබුණ පොත් සියුම් දූවිලි තට්ටුවකින් වැසී ගිහින්.

එහි වූ ලෝ ප්‍රකට ලේඛකයින්ගේ විශිෂ්ට සාහිත්‍ය නිර්මාණ මැද සැඟ වී තිබුණ චින්තා ලක්ෂ්මී සිංහආරච්චි සිංහලයට නැගූ විභූතිභූෂණ බන්ද්‍යොපාධ්‍යායගේ අරණකට පෙම් බැඳපොත දුටු අනුරාධගේ සිතේ ඇති වුණේ පුදුමය සමග දැවටුණු කුතුහලයක්. ගෙවී ගිය වසරේ කොළඹ ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනයේ දී ඔහු, ඉමාලි වෙනුවෙන් මේ පොත මිල දී ගත්තේ ඇගේ ඉල්ලීමට. ඇය ළඟ එහි පිටපත් ඇති බව ඔහු දැනගෙන සිටියේ නැහැ. නිවසේ තිබුණ බොහෝ පොත්පත් ඇය කොළඹට රැගෙන ආවත් අරණකට පෙම් බැඳ නොගෙනාවේ ඇයි?

අනුරාධ පොත අතට ගත්තේ සිතේ දැල්වුණු කුතුහලය සංසිඳුවා ගන්න. කහ පැහැ ගැන් වී තිබුණු එහි මුල් පිටුවේ පැන්සලකින් සිත්තම් කොට තිබුණු ඉමාලිගේ සොඳුරු මුහුණ කාලයක් සමග මදක් වියැකී ගිහින්. නමුත් එයට යටින් පෑනෙන් ලියා තිබුණු කවි දෙපේළිය මකා දමන්නට කාලය අසමත් වෙලා.

නුඹට මතක ද නුඹේ සිනහව මගේ දිවි මග එකලු කළ යුරු
ඒ ලෙසින් සැමදා රැඳෙනව ද මතු දිනෙක අමයුරු ලබන තුරු
- බුද්ධික -

ඒ වදන් හි ගැබ් ව තිබුණු නිකැලැල් ප්‍රේමය සහ අව්‍යාජ බව අනුරාධගේ සිත ඊර්ශ්‍යාවෙන් බර කළා. බුද්ධික තත්පර කිහිපයකින් ඔහුගේ සිත සටන්කාමී හැඟීම් ගොන්නකින් පුරවමින් ඔහුට අභියෝග කර තිබුණා. 

෴  මතු සම්බන්ධ යි ෴

April 4, 2014

වසරක් ගත වූ දා . . .


සඳරු අයියගේ 'හිස් අහස' ගැන මට මුලින් ම කිව්වේ මගේ යාළුවෙක්. ඒ සාමාන්‍ය පෙළ විභාගේ ලියලා ගෙදරට වෙලා ඉන්න කාලේ. පොඩි කාලේ ඉඳලා ම කියවීමට ඇබ්බැහි වෙලා හිටපු මම ගෙදරට වෙලා උන්න දවස් ටිකේ කියවන්න පුළුවන් හැම දෙයක් ම කියෙව්වා. පුස්තකාලෙන් සති දෙකකට ගෙදර ගේන්න දෙන පොත් හතරත් (මගේ කාඩ් එකට දෙක යි! නංගිගේ එකට දෙක යි!) දවස් තුනක් යන්න කලින් කියවලා ඉවර යි!  අන්තිමේ දී කියවන්න දෙයක් නැතු ව බාගෙට මැරිලා වගේ ඉන්න අතරේ දී තමයි දවසක් මගේ යාළුවෙක් මට ඊයක් එවලා තිබුණේ 'හිස් අහස' බලන්න යන්න පාර කියලා.

'හිස් අහස' මම කියවපු පළවෙනි බ්ලොග් පිටුව! පොතක් කියවනවා වගේ ම දැනුණේ නැති වුණත් මම 'හිස් අහස' කියෙව්වේ උනන්දුවෙන්. ඒ වගේ ම ආසාවෙන්. මුල දී 'හිස් අහස'ට කොටු වෙලා හිටපු මට බ්ලොග් රස දැනෙන්න දැනෙන්න මම තව තවත් බ්ලොග් හොයාගෙන කියව්වේ අලුත් පුරුද්දක් ජීවිතේට එකතු කර ගන්න ගමන්. මගේ ම කියලා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න ආසාවෙන් උන්නත් බ්ලොග් කටුවක් අටවා ගන්න හැටි හරියට දැනගෙන හිටියේ නැති නිසා ඒ වැඩේ ටිකෙන් ටික කල් ගියේ අවුරුදු දෙක තුනකුත් පහු කරගෙන.

කොයි කාටත් වගේ අන්තිමේ දී මගේ පිහිටට ආවෙත් ගූගල් දෙයියෝ තමයි! ටිකක් අමාරුවෙන් වුණත් ඒ විදියට 'සොඳුරු මංපෙත' පටන් අරගෙන අදට අවුරුද්දක්. ගත වෙලා ගිය අවුරුද්ද මගේ ජීවිතේට අලුත් අත්දැකීම් රැසක් එකතු කළා. ඒ වගේ ම කිසිදාක නොදුටු ඒත් සුන්දර හදවත් උරුම කර ගත් අපූරු යහළු යෙහෙළියන් පිරිසක් මගේ ජීවිතේට පිය මැන්නා. මම දකින බ්ලොග් අවකාශය මිතුදමේ උණුසුම රැඳුණු සොඳුරු තැනක්.

දොළොස් මසක් කියන්නේ දිගු කාලයක්. ඒත් වෙහෙසක් නැතු ව ඒ දිගු කාලය තරණය කරන්න මට උදව් වුණ අය බොහෝම යි! ඉවාන් අයියා, හැලප කඩේ හැලප මාමා, සමකය වටේ යන නලින් මාමා, කුරුටු ගෑ ගී පොතේ දිලිනි අක්කා, ළා දම් අහස ලියන රෙහානි අක්කා (කාලෙකින් දැක්කෙත් නෑ), වර්ණයට පාට තවරන දිනේෂ් අයියා, දේශකතුමා, මනෝජ් අයියා, මේ දවස්වල රටේ වටේ සවාරි යන මධූ අයියා, ගන්දරයා, සිඟිති අක්කා, ශානු අක්කා, සඳුන් සෙවණේ චන්දන අයියා, තාක්ෂණික උපදෙස් බෙදා හරින සසිඳු අයියා, අපූර්වී අක්කා මුල ඉඳලා ම 'සොඳුරු මංපෙත' එක්ක හිටපු උදවිය! නිතර ම අ‍ාවේ ගියේ නැති වුණත් අමාරුවෙන් හරි මගේ කතා කියවන්න එන හැමෝට ම (නම කියන්න බැරි වුණා නං සමාවෙන්න ඕනේ) බොහෝම ස්තූතියි!

ඒ වගේ ම විශේෂයෙන් සඳහන් කරන්න ඕනේ මුදියා නොහොත් සමියා (ඔව්! ඔව්! සමීගේ පුංචි ලෝකය ලියන උස මහත අන්කල් තමයි), අල්තයීර්ගේ අඩවියේ කරූ හෙවත් බුද්ධි කොලුවා, අරුණි (මොණරු ලියන පණ්ඩිත ආච්චි) සහ ළහිරු ගැන! මේ හතර දෙනා බැන බැන හරි හැමදාම මගේ ළඟින් ඉඳන් මා ව ධෛර්යමත් කරේ නැත්තං මේ වෙනකොට 'සොඳුරු මංපෙත' වහලා බෝඩ් ලෑල්ලකුත් එල්ලා 'පාර වසා ඇත' කියලා! 
 
පුරා වසරක් සොඳුරු මංපෙත සමග රැඳි නුඹ හටමගේ
හද පුරා නැගි තුති කුසුම් පුද කර සිටින්නෙමි මේවගේ
නුඹ යි සැමදා ළඟින් හිඳ මට දිරිය දුන් අත්වැලඅගේ
තවත් බෝ දුර එක් ව යමු අපි ළබැඳි සොයුරන් සේසගේ
  
ඒ මගේ කතාව! පුළුවන් තරම් කාලයක් මේ සොඳුරු ලෝකයේ සැරිසරන්න යි මගේ ආසාව :) බ්ලොග් අවකාශයේ උණුසුම හැමදාමත් මගේ හිතට අරගෙන එන‍්නේ සතුටක්. මෙච්චර කාලෙකට ඒ සතුට නැති වුණේ එක ම එක දෙයක් නිසා විතර යි! ඒ ෆලෝ කරන්න පුළුවන් උපරිම බ්ලොග් ගණන 300 කට සීමා වුණාට පස්සේ (මේක ඉක්මවලා යන්න පුළුවන් හොර ක්‍රමයක් දන්න කෙනෙක් ඉන්නවා නං කියන්න) එහෙම නං අදට සමු ගන්නං. මේ තරම් කාලයක් මාත් එක්ක රැඳිලා හිටපු හැම දෙනාට ම ආයෙමත් වතාවක් බොහෝම ස්තූතියි!


෴  පසු ව ලියන ලදී 

පන්ති ඇරිලා දුවගෙන ආවේ මේක ලියන්න. උදේ පාන්දර පෝස්ට් කරන්න හිතුවත් පහු ගිය දවස් ටිකේ ම වැඩ අස්සේ හිර වෙලා හිටපු නිසා ‍මුකුත් ම ලියා ගන්න බැරි වුණා. සතියක් ගත වෙන්න කලින් දෙයියන්ගේ ලෙඩ (දස වැනි දිග හැරුම) දාන්න යි බලාපොරොත්තුව!

March 25, 2014

දෙයියන්ගේ ලෙඩ (නම වැනි දිග හැරුම)

දෙයියන්ගේ ලෙඩ (අට වැනි දිග හැරුම) මග අැරුණු අය යන්න ඕනේ අතුරු මංපෙත මෙන්න මේක යි . . .


ඒ රුව කෙමෙන් ළං වන විට ඉමාලිගේ සොඳුරු මුහුණ වියැකිලා ගිහින් ඒ වෙනුවට වෙනත් මුහුණක් මතු වුණේ අනුරාධගේ සිත මොහොතකට සිහිල් සුළං රැල්ලකින් පුරවමින්. නමුත් න‍යෝමි වැපිරූ සැකයේ මූල ධාතු තම සිත තුළ දළුලමින් තිබෙන බව ඔහු දැනගෙන උන්නා. ඒ හැඟීමෙන් මිදෙන්නේ කොහොම ද කියලා මග පෙන්වන පහන් සිළුවක් ඔහුගේ සිත් කොනක දැල්වෙමින් තිබුණා.

"කියපන්, අනුරාධ . . ." ඔහුගේ දුරකථන ඇමතුමට පිළිතුරු දුන් මාලින්ගේ හඬ නිසල යි.

"අපි ටිකක් කතා කරමු ද?"

මොනවා ගැන ද කියලා මාලින් ඇහුවේ නැහැ.

"උඹ කොහෙද ඉන්නෙ?"

"ගෝල්ෆේස් එකේ."

"හරි. මම පැය භාගයක් යන්න කලින් එන්නං."

ඇමතුම විසන්ධි කළාට පස්සේ අනුරාධගේ හිතට දැනුණේ සැනසීමක්. සිව් වසරක් පුරා ඔහුගේ ආදරයේ උරුමක්කාරිය වූ නයෝමි සහ සදාකාලික ව ඔහුගේ ජීවිතයේ හිමිකාරිය වූ ඉමාලි අතර ඔහුගේ සිත දෝලනය වුණා. දෙයාකාර වූ ඒ ආදර තුලාවේ වැඩි බරක් හිමි වුණේ ඉමාලිට. නමුත් ආදරය උතුරා ගලන තනි හදක් වෙනුවට එතැන තුලාවක් තිබුණේ හදවත දෙකට බෙදිලා තිබුණ නිසා!

අඩ හෝරවක් ගත වෙන්න කලින් මාලින් ගාලු මුවදොර පිටියට ආවේ චරිත් එක්ක. චරිත්ගේ මුහුණේ නිරතුරු ව ම රැඳි කෙළිබර සිනාව වියැකිලා බැරෑරුම් පෙනුමක් මතු වෙලා තිබුණා. ඔවුන් නිහඬ ව අනුරාධ ව මැදි කරගෙන අසුන් ගත්තා.

"කතා කරන්න කලින් කාල ඉඳපන්," නොයෙක් වර්ගයේ කෙටි කෑම පිරුණු කඩදාසි කවරයක් අනුරාධ දෙසට දිගු කරන ගමන් මාලින් නිහඬතාවය බින්දා.

"මට කන්න බැහැ, මාලින්."

"එහෙම නං කියපන් නයෝමි ව බලන්න ගියාට පස්සේ මොකද වුණේ?"

ඒ පැනයට පිළිතුරු බඳින්න අනුරාධට ඉඩක් නොලැබුණේ ඔහුගේ දුරකථනයට කෙටි පණිවිඩයක් ආ බව හඟවමින් ඉන් නිකුත් වූ සිහින් ශබ්දය නිසා. නයෝමිගේ දුරකථන අංකය ඔහු‍ගේ මතකයේ රුඳී තිබුණේ නැතත් ඒ නාඳුනන අංකය නයෝමිගේ බව ඔහු දැනගෙන හිටියා.

"His name is Buddhika." තනි වාක්‍යකින් සැඳි කෙටි පණිවිඩය කිව්වා.

"එයා ඉමාලි ගැන මං නොදන්න හුඟක් දේවල් දන්නවා වගේ," ජංගම දුරකථනය මාලින්ගේ අතට පත් කරමින් අනුරාධ පැවසුවේ දුක්බර ව!

"හ්ම්ම්, ඉමාලිගේ කලින් සම්බන්ධයක් ගැන?" දුරකථන තිරයට බැල්මක් හෙළමින් චරිත් ඇහුවේ නළල රැලි කර ගන්න ගමන්.

"ඔව්!"

"උඹ දැනගෙන හිටියේ නැද්ද?"

"මම කවදාවත් ඇහුවේ නැහැ, චරිත්. මට ඕනේ වුණේ හැම දෙයක් ම අමතක කරන්න."

"ඒ වුණාට . . ."

"මම දන්නවා උඹ කියන්න යන දේ. ඒත් පහුගිය දේවල් ගැන අපි කතා කරේ නැහැ. ඉමාලිට මුලින් ඒ ගැන කතා කරන්න ඕනේ වුණා. ඒත් මට එයා එක්ක නයෝමි ගැන කතා කරන්න හිතක් තිබුණේ නැහැ. මම කිව්වා පරණ දේවල් කතා කරන්න ඕනේ නැහැ කියලා."

"හ්ම්ම් . . ."

"අපි සතුටින් හිටියා, චරිත්."

"අපි දන්නවා බං. ඉමාලි හොඳ කෙල්ලෙක්."

"මම දන්නේ නෑ මට මොනවා වෙලා ද කියලා. මම ඉමාලිට ආදරෙයි. හුඟක් ආදරෙයි. ඒත් දැන් මගේ හිතේ එයා ගැන සැකයක් තියෙනවා," අනුරාධ කිව්වේ ඔහුගේ දෑස් කඳුළින් බොඳ‍ වෙද්දී.

"උඹේ හිතේ නයෝමි ගැනත් ආදරයක් තියෙනවා?"

"ඔව්. ඒත් ඉමාලිට වගේ නෙමෙයි. අනුකම්පාවක්. මොනවා වුණත් ඒ මම අවුරුදු හතරක් තිස්සේ මැරි මැරී ආදරේ කරපු ගෑනි කියලා මට අමතක කරන්න බැහැ, මාලින්."

"ඒ ගෑනි උඹ ව දාල ගියා, අනුරාධ."

"මම දන්නවා. ඒත් අද දරුවෙක් එක්ක අසරණ වෙලා. මම ඉමාලි ව බැන්දේ එයා ව දැක්ක දවසේ එයා ගැන ඇත්තට ම ආදරයක් හිතේ ඇති වුණ නිසා. ඉමාලි මාව සතුටෙන් තිබ්බා. ඒත් නයෝමි ගැන තියෙන ආදරේ, මතකයන් සැරෙන් සැරේ මතු වෙනවා."

"ඒ උඹ තාමත් එයා ඉස්සර හිටපු කෙනා කියලා හිතන නිසා."

"මම දන්නවා, චරිත්. ඒ හැඟීමෙන් මිදෙන්න තාමත් මට බැරි වුණා."

"හ්ම්ම් . . ."

"නයෝමි ව දැක්ක ම මට අපේ හීන මතක් වෙනවා, මාලින්. එදා සරසවියේ දී නයෝමි ව දැක්ක ම මට හිතුන දේවල්. කවදා හරි මං වගේ පුතෙක් මට දෙනවා කියපු කෙල්ල වෙන මිනිහෙක්ගේ දරුවෙක් වඩාගෙන ඉන්නකොට මට මොනව ද හිතෙන්නෙ? නයෝමි නිසා මට ඉමාලි එක්ක හීන මවන්න බැරි වුණා. හැම හීනෙක ම නයෝමි ඉන්නවා."

"මේ ගැන ඉමාලි එක්ක කතා කරපන්."

"මට බැහැ, චරිත්. මට ඉමාලි දුකෙන් ඉන්නවා බලන්න බැහැ. මට ඕනේ නයෝමි ව හිතෙන් ඈත් කරන්න. එයා මාව පිළිකුල් කරනවා බලන්න. මම මුල් කාලෙ දී එයාගෙන් අයින් වුණේ එහෙම යි. ඒත් දැන් එයා මට ළං වෙන්න හදනකොට එයාගේ ඈත් වෙනවා වෙනුවට මමත් එයාට ළං වෙනවා. මම දන්නවා මම කරන දේ වැරදි කියලා. ඒත් . . ."

"උඹ ඒක හිතලා කරන දෙයක් නෙමෙයි, අනුරාධ. මෙතන වැරදිකාරයා නයෝමි මිසක් උඹ නෙමෙයි. ඒකි දැන ගන්න ඕනේ උඹ බැඳපු මිනිහෙක් කියලා."

"හ්ම්ම් . . ."

"මේකට විසඳුමක් තියෙනවා, අනුරාධ. ඒත් නොහිතන දෙයක් වෙන්න පුළුවන් නිසා ඒ විසඳුමට යන්න මම කැමති නැහැ."

"මොකද්ද?" චරිත් සහ අනුරාධ ඇහුවේ එකවිට.

මාලින්ගේ සැලසුම සදහට ම වැළලිලා ගියේ ඉමාලිගේ දුරකථන ඇමතුමෙන්. ගැඹුරු හුස්මක් ගත් අනුරාධ එයට පිළිතුරු දුන්නේ දෙගිඩියාවෙන්.

"කියන්න, ඉමාලි."

"අනුරාධ," ඉමාලි වෙවුලන හඬින් කතා කරේ දෑස්වලින් කඳුළු බිඳු කඩා හැලෙද්දී.

"ඉමාලි, ඇයි මැණික ඔයා අඬන්නෙ? මොකද්ද වුණේ?"

"අනුරාධ," ඇය ආයෙමත් කිව්වා.

"අඬන්නේ නැතු ව මට කියන්න මොකද්ද වුණේ කියලා!"

"අම්මා කතා කරා. අප්පච්චිට හාට් ඇටෑක්  එක්ක හැදිලා ඉස්පිරිතාලේ අරගෙන ගිහින්."

"මම එන්නං කැම්පස් එක ළඟට. අපි නුවර යමු. මම එනකං කොහෙවත් යන්න එපා. කලබල නැතු ව ඉන්න. මම ඉක්මනට එන්නං. බුදු සරණයි, ඉමාලි."

"මොකද්ද වෙලා තියෙන්නෙ?" දුරකථන ඇමතුම අවසන් වෙනවත් එක්ක ම චරිත් ඇහුවා.

"ඉමාලිගේ අප්පච්චිට හාට් ඇටෑක් එකක් ඇවිල්ලා හොස්පිටල් ඇඩ්මිට් කරලා. ඉමාලි හොඳට ම අඬනවා. මම එයා එක්ක නුවර යනවා," අනුරාධ කිව්වේ මෝටර් රථය දෙසට දිව යන ගමන්.

"අනුරාධ ඉමාලිට ආදරෙයි," චරිත් කිව්වේ සුසුමක් හෙළමින්.

"අනුරාධ ආදරේ ඉමාලිට විතර යි, චරිත්. ඌ හිතාගෙන ඉන්නේ ඌ නයෝමිටත් ආදරෙයි කියලා," මාලින් කිව්වේ මදහසක් පාමින්. "උඹට මතක ද නිලූ ඇක්සිඩන්ට් වුණ දවසේ නයෝමි අඬ අඬා ඉන්නකොට ඌ  බැන්නා 'ලෙඩා මැරෙන්න කලින් අඬන ගෑනු මට පේන්න බැහැ' කියලා?"

"හ්ම්ම්, හැම දෙයක් ම විස‍ඳෙන්න පුළුවන් හොඳ ම විදියට විස‍ඳෙයි."

෴  මතු සම්බන්ධ යි ෴

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...